Kva ein brukar til agn der oppe? Ja, før om åra har det ofte vore agn-naud, særleg dei åra det ikkje har vore juksafiske. Noko småsild stengde dei med not i Varangerfiorden, i Tana og andre stader. Men det van ikkje nok, og så er det så uvisst. Det hende seg såleis at det vart reine røvarferd og steling når det ein hende gong kom agn. Dei brukte og mykje lakasild, sild som hadde lege i saltlake ei tid, men fisk fekk du også på dette agnet.

Men no har det vorte boteråd sidan ein kom på dette med å frysa silda. Ein kan no få sild her sørantil, som vert frosen i Ålesund, Kristiansund og Trondhjem. Ein får ho dit opp i kasser, gjerne 60-liters kasser. Og silda er så stivfrosen og hard som trepinnar. Og godt agn er det, og fersk 0g fin ser ho ut til å vera. Nordlendingane kokte og åt av ho. Første turen me hadde frosen sild til agn, var det semje om at me skulde ha eit godt mål med steikt sild. På vegen ut skunda eg meg og fekk middagen i stand og vaska koppane. Karane åt og kytte av den gode middagen, Men same kor freistande det var, smakte eg ikkje den gode middagen Eg skunda meg berre med koppevasket og kom meg til køys, for eg visste at sjøsjuka kom til å melda seg. Då eg etter ein god svevn kom på dekk att, var alle karane så sjuke at dei mest ikkje greidde å halda seg på fatene, kasta opp og stod i. Det var semje 0m at det måtte vera silda som var årsaka. Kanskje var den væska som silda var frosen i, giftig. Når dei som kokte silda, ikkje vart sjuke, så kom det vel av at væska vart kokt ut i sodet. Karane hadde elles lagt merke til at silda var svart langs ryggbeinet. Kanskje hadde ho vore full av krutåt som skulle vera farleg. Me kunne ikkje seia noko sikkert. Men det vart i alle fall ikkje fleire steiktsildmiddagar på den finnmarksturen.

Men dyrt agn vart det, tykte me, femten kroner kassa Og så må ein tinga føreåt, og så kjem det omframbåtar med ho, oftast ein gong for veka. Ja, det er fælt kva som stryk med til agn, særleg for nordlendingane, Dei driv på ein annan måte, dei, enn t.d. me søringane som Oftast. Me set og dreg lina frå båten eller skøyta 0g vert kalla "sjøldragarar". Men nordlendingane brukar doryskøyter, dei kallar. Kvar skøyte har frå 2-3 til 5-6 doryar som dei brukar å setja og draga lina frå. Dei brukar såleis mykje line og mykje agn, 20-30 kasser. Det vert eit dyrt bruk attåt at det kan vera farefullt. Det hender såleis rett ofte at det brått kan koma hardvêr, såleis at skøyta ikkje greier å berga åt seg alle doryane snøgt nok, Elles kan det lett henda at doryane vippar rundt på båreskavlane der dei ligg etter lineparten. Ofte kjem det bort fleire på den måten. Slik var det også i år. - Også når det er bra ver, men det set inn med tjukk skodde, kan det vera vanskeleg for desse storskøytene å finna alle doryane. - Mange skipperar har ord på seg for å vera drivande og såleis tvinge folk i ulukka. Det var merkeleg å høyra korleis ulukkene vart omtala. Ein dag eg gjekk framom nokre karar som stod og prat om siste ulukkehenda :"Uheldi skipper som møst karanj sine. Det var liksom skipperen det var mest synd om.

Veret er elles alt anna enn å lita på i Finnmark, tykte me, heller ikkje vêrmeldingane. Det kunne vera stilt og fint ei rid, 0g rett som det er, står havet i Ofre. Så kunne det vera stilt att som på ein fjord, på ein dags tid Me søringane tykte og at meldingane alltid var for linne. Når dei melde bris, så var det kuling og gjerne meir, etter vår meining Men likevel brukte me alltid å gå på telegrafen og få vermeldinga før me gjekk ut. Ein dag hadde me gjort oss klar til å gå på sjøen så sant det var bra melding. Nei, då vart det kuling, så det vart ikkje gått ut. Men dei ville likevel gå til vasskaia å fylla vatn, slik at me var ferdige til å gå til havs På vegen bort til vasskaia møtte me ein båt som kom sigande ut frå kaia. Skipperen vår ropa over til den andre "'Det er meldt kuling." Den andre skipperen berre peika ned i maskinnedgangen : "Vi har krefter til å ta han me." Dermed sette han tull fart ut og til havs. Det døgret kom det bort sju mann, fekk me vita.